Daha doğrusu öyle sanmak. Ne kötü bişeydir bu ya. Telefonunu bi yere koyarsın kaybolmasın diye. Daha sonra koyduğun yeri unutursun ve sonra BOM!...Ani bi telaş gelir insana. Ararsın her yeri ama bulamazsın. Arkadaşlarına haber verirsin çaldır çaldır çaldır diye. Ama bişeyi unutursun. Telefon sessizdedir. Biraz daha ararsın ama bulamazsın. İnsana en çok koyan parasını kendinin ödemesi ve ayrıca taksitinin bitmemiş olmasıdır.
Son bi umut arkadaşlardan biri çaldırır ve yine arkadaşlar biri titreme sesini duyar. İçine o esnada hafif bi unut parıldar ve TAK!. Telefonun ışığını görürsün. hemen aceleyle çıkarırsın çantandan. Bi bakarsın ki telefonun ellerinde. O sevinç, O rahatlık, O heyecan hiçbirşeye değişilmez...
İşte ben seni gördüğümde bu duyguları yaşıyorum be Jessica derdim ama maalesef bu kadar anlatımın içine sıçabilme ihtimalim olacağı için vazgeçiyorum.
Şuan telefonumla başbaşa dans ediyorum ilerleyen saatlerde alarmını kurarım artık..:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder